De tragiek van jouw karakterstructuur is dat je met je gedrag van nu exact het zelfde pijnlijke gevoel oproept als in de oorspronkelijke situatie tussen jou en je moeder. Namelijk hetzelfde gemis, dezelfde leegheid en hetzelfde onvermogen om alleen te zijn. Je hebt de mogelijkheid om de pijn van het gevoel van tekort op twee manieren uit de weg gaan. Of je kunt het zien als een tekort schieten van de ander, of je kunt het zien als een tekortkoming in jezelf. Daarmee kun je het vertrouwen opzeggen in de ander of het vertrouwen in jezelf. Beide mogelijkheden dienen met name om aan de onverdraagzame gevoelens van het afgewezen zijn te ontsnappen. Wanneer je probeert de pijnlijke ervaring van het alleen zijn te ontlopen in de richting van de ander, ontstaat het verlangen naar verbondenheid. Maar elke vorm van genegenheid van de ander maakt de honger er naar alleen maar groter. Dit komt omdat het durven toelaten , het kunnen ontvangen is afgesloten. Desondanks blijf je je geven aan de ander, als een drenkeling in een wanhopige poging tot verbondenheid. Maar het kan ook zijn dat je een dwingende persoonlijkheid bent, die alle aandacht opeist en zich vastklampt aan de ander.
